Mavişleri Bob’dan kurtarmak…

Gabrielita,

Bak; bu seyredilen oyun senin için yazıldı. Hikâye: Hernandez amcandan, resimler Roberto’dan, müziklerini Manuel abi besteledi… Okunası bir kitap oldu…

Onlar mı? Onlar benim arkadaşlarım Gabrielita. Hayranlık duyduğum arkadaşlarım… Hepimiz ayrı pencerelerden baksak bile, gördüğümüz yer, senin bahçendi.

Adını senden duymuştum bir görüş günü; Mavişler.

Başladı kızım!

“Bir zamanlar sonsuzluk ülkesinde, bir kasabada, Gabrielita adında bir kız yaşarmış. Onun bahçede dolaşan maviş maviş civcivleri varmış…

Efendilerinin yaratıp, korktuğu Bob, durmaz, uyumaz. Nasıl bir vazife edinmiş ki bilinmez? Bebe özlemiyle mi? Tüm bebelere uzak, uzaktan… Bahçedeki mavişlere bakarmış” …

Gabrielita?

Uyudun mu kızım?

Hadi sen uyu bakalım. Mavişlerin de uyusun…

Maviş civcivlerinin huzurlu dolaşmasını istediler, sessizliğin içinde ölümü uyandırdılar. Mavişlerin bahçede dolaştığını gördüğünde, aman ha Bob’u unutma… Unutursak ölüm uyanır… Mavişler için…

İyi seyirler.