Binlerce çocuk dünyası: Hüzünlü, sevgi dolu bakışlar; insanın içini ısıtan, güç veren… Sokakta, okulda,köyde, yaylada, işyerlerinde…Doğal, kırılgan, saf ve ak; kocaman renkli dünyaları olan çocuklar…Film karelerinden çıkıp bizleri süzüyorlar…Onlarla yüzleşiyoruz; kitap sayfalarında, sergilerde…

Korunan, sevilen, baskı uygulanan, yönlendirilen çocuklar. Yeri geldiğinde “başımızın tacı” olan, yeri geldiğinde sokağa atılan; “iyi huylu, ahlaklı, hırçın, yaramaz, başarılı-başarısız, tinerci, geleceği parlak, dahi…” çocuklar. Çocukluğunu yaşayamadan, eğitim çağında ağır koşullarda oyuncaksız büyüyen, cinsel tacize uğrayan, çocuk yaşta anne olan çocuklar. Bir çok ülkede toplumun neredeyse üçte biri ya da yarısını oluşturan çocuklar… Dev dalgaların, sellerin yuttuğu; savaşların ve depremlerin kırdığı çocuklar…

Sahilde babasının sırtında dondurma yiyen çocuk ne de mutlu; Ya, çadırın önünde hüzünle bizi süzen çocuk?.. Anneannesinin sıcaklığında gülümseyen, bakır işçiliğinde alnından soğuk terler döken; yaylada oyuncakları ve kedisiyle masallar diyarında yaşayan çocuk… “Ya sokağa kaçarsa…” kaygısıyla iple bağlanmış, okulda hayallerini resme aktaran çocuk… Dünyasını çiziyor olmalı. Çarşıda, pazarda, sepetli motosikletin içinde sıkışmış, yazın sıcağında hayvanları gölette yıkarken kaçırıp dakikalarca peşinde koşan çocuklar…

Fotoğraf çekimlerim sırasında Türkiye’nin büyük kentlerinin yanı sıra bir çok küçük şehir, kasaba köy ve kırsal alanlarda çocuklarla unutulmaz an’lar yaşadım; onlardan birisi oldum; çocukluğumu yaşadım adeta. Fotoğraflarını çeken değil de arkadaşları oldum. Ortaya çıkan bu kareler yaşadıklarımızın “resmidir”. Fotoğrafçı olarak ben de varım bu karelerde. Yalın, çıkarsız sevgiyle bakıştık onlarla. Saatler boyu söyleştik, dertleştik ve “haberi çocuktan al”dım. Mutlu-mutsuz yaşamlarını, başarı ve başarısızlıklarını, becerilerini, havada uçan kuşu, dağdaki kurdu, ağacı, çiçeği, arıyı, kelebeği onlardan öğrendim. Geçmişte yaşanan olayları destansı bir dille onlardan dinledim. Küçücük bedenlerine kocaman dünyaları sığdırmışlardı. Bu karelerle -araladıkları pencereden- dünyaları ‘kara kutu’ içinde ölümsüzleşti.

‘Çocuk Dünyam’ onların birer yaşam öyküsü; her gün aramızda gördüğümüz, sevilen, okşanan,horlanan, dışlanan, ‘göklere çıkarılan’ , yeterli-yetersiz beslenen, iyi eğitim alan-alamayan… Yani onlar geleceğimiz, umudumuz…
Çocukların dünyası, sevgiyle sulanıp korunması gereken birer çiçek tarlası. Çocuk Dünyam Sergisi bu dokunun/kokunun küçük bir parçası ve küçük bedenlerine ‘kocaman dünyalar’ sığdıran arkadaşlarıma küçük bir armağan…
Erdal Yazıcı
www.erdalyazici.com
info@erdalyazici.com