Bellekte kalan şeyi yakmalı: Ancak durmadan acı veren kalır bellekte…
– Friedrich Nietzsche

İnsan, anılarını zihninde biriktirebilen ve bu yolla da kendini geliştiren bir üst hayvandır. Anların art arda dizilmesiyle anlam kazanan anılar silindiğinde insandan geriye ne kalır? Neye ait olması gerektiği bilinmeyen birtakım durumlar mı; etiğin ortadan kalkışı mı; yoksa yalnızca yemek, üremek ve uyumak mı?

İnsanın belleği aracılığıyla kendisine toplumsal bir kimlik inşa etmesini ve toplumsal kimliğin bireysel parçalanmaya yol açışını irdeleyen Hatırlıyorum oyunu, bedeni kırmızıyla kaplı uyanan ancak uykudan öncesini hatırlamayan bir ressamın, katil olma ihtimali üzerine yaptığı sorgulamalarla dolu bir ana ışık tutmaktadır. Genç bir ressam olan bu kadın, yakın çevresinden ona en uzak olan tanıdıklarına kadar bütün ihtimalleri değerlendirir ve bu değerlendirme iyilik, kötülük, vicdan gibi kavramların insan üzerindeki ağırlığını yüzeye çıkarır. Tüm kavramlar irdelendiğinde ve anlama ulaşıldığındaysa ressam hatırlar. Bir katil midir, yoksa sadece resim mi yapıyordur? Hatırladığında ise irdelenerek çekip çıkarılan tüm anlamlar kaybedilir. Sonuçta amaca ulaşılmıştır. Hatırlamıştır. İyidir ya da kötüdür… Odur ya da budur… Gerçeğin bir değeri kalmamıştır. Çünkü tüm amaç hatırlamak ve insanın kendisine inşa ettiği kimliği korumaktır.