Kadın – Mesela biz toplumuz. Onları düşün bak. Dur. Bak bu heykellere bunlar toplum diyelim. Bak bu zengin olan. Bu fakir olan. Bu yakışıklı olan. Bu zeki olan. Bu olan. Biz yöneticileriz. Sen Yönetim kurulu başkanısın. Bende senin yardımcınım. Bu katil bu arada unutma.

Güzeliz biz. Arabalarımız var. Kredi kartlarımız var. Televizyon izliyoruz. İkea’dan alışveriş yapıyoruz. Yemek yiyoruz. Eğleniyoruz filan. Mutluyuz yani. Bunlar çalışıyorlar bizim için. Sonra bir gün bunlardan biri çıkıyor. Şu çıkıyor bak. Diyor ki Bizde sizinle aynı şartlara sahip olmak istiyoruz. Bak şu diyor. Biz de özgür olmak istiyoruz.

Erkek - Bizimle aynı şeyleri mi yemek istiyor?

Türkiye`de ilk kez down sendromlu bir insan profesyonel bir tiyatro oyununda başrolde.

Neverland hayal ile gerçek arasında bir köprü kuruyor ve yalnızlaşmamıza, yozlaşmamıza, yok oluşumumuza bir evin bodrumundan bakmamızı sağlıyor.

Distopik bir dünya.

Kalıplaşmış düşünceler, ötekileştirdiklerimiz.

Neverland kapitalist toplumların bir gün uyandıklarında hayata geçirmeye karar verdikleri ilkelleşme ve yok etme masalı.