Dünya kurulalı beri süre gelen, devinen, geleneksel olmak adına kanla sürdürülen bir ritüel sanki TÖRE! İlkel insanla beraber başlamIş, şekil değiştirmiş, ama hep kendini gizli gizli var etmiş. Yürümüş gitmiş kuşaktan kuşağa. Amaç hep aynı, sonuç aynı, karşı çıkış aynı, ama hep var. TÖRE herkesin dramı, genç kızın, genç oğlanın, ananın, halanın, yeğenin, delikanlının, gelinlerin, güveylerin... Hatta PROMETEUS gibi ışığı çalmaya çalışan nenenin. Her evin kendi töresince yaşadığı, yoksulun bile evini kale bilip saray sanması, sevginin insanı sebil etmesi, ölümü sevmemesi en büyük direnişi Töreye. Ölümlü olduğunu bile bile hayata direnişinin mistik karmaşalığı içinde, kininin balla börekle, susamlı çörekle bezemesiyse en büyük çelişkisi. Hep çekiştik, çeliştik ve varoluşumuza anlam ararken bitirdik kendimizi. Miras diye bıraktığımız kin dost olup yola koyuldu sevgi ile. Savaşı ve barışı getirmesi bundandı belki de. Bizler en doğalı, bize en yakını, bizim olanı seçtik bu oyunda. El ele vurmak güzel olsa gerek dedik. Sırta sırt dayanmak güzel olsa gerek dedik. Aynı şeyi, bizden öncekiler gibi denedik “Töreye karşı çıkmayı.” Bizden sonra da devam edecek töre. Kafeste bir kuş varsa hiç değilse şakısın dedik. Sevgi çığlığını bastırmaya kimsenin gücü yetmez dedik. Değerliyken değersizlik duygusu ile büyüyemeyeceğini bildiğimiz için bir tuğla da biz koyalım istedik insanın içsel tepkisine. Belki bu da bir töre... Kim bilir?