Bahçelievler Mahallesi 1958 sonlarında yerleşime açıldı. 1959 ilkbaharında ağaçlandırma ve bahçe düzenlemeleri başladı. 27 Mayıs 1960, kimine sevinçler, kimine üzüntüler getirdi. Küçük çıkarlar karşılığı, evleri başkalarına bırakanlar da görülmeğe başladı. 

Sonra ilk ölümler geldi. Türk edebiyatında gerçekçi hikáyenin ve politik yerginin büyük ustası olan yazarımız, o pek sevdiği iki katlı köşe evinden önce hastaneye, sonra da öbür dünyaya göçtü. Kısa kısa aralarla başkaları da onu izledi. 

(...) 1958-1959 yıllarının bahçeli evler düzeni, 1983 başlarında tanınmayacak bir yerleşim düzensizliği olmuştur. 1959 ilkbaharında ağaçlandırmalar ve bahçe düzenlemeleri, renkler ve kuş cıvıltıları arasında bir aydınlar ve sanatçılar çevresi, hızla yitirilmişti. Plan zorlamaları ve plan kaydırmaları ağır basmıştı. İstanbul Üniversitesi`ne bağlı Gazetecilik Enstitüsü`nde ‘‘Bir mahalle planı nasıl bozulur?’’ konulu ve projeksiyonlu seminer bile düzenlendi. 

1982 yılı da yine alıp götürdü. Ünlü bir tarih yazarı, bir yaz gecesi sonunda hastanelik oldu ve evine bir daha dönemedi. Emekli olduktan sonra günün çoğu saatlerini küçük bahçesinde geçirir, gelip geçenlerle şakalaşırdı.

Şimdi küçük bahçe boş ve evin perdeleri inik. Türk tiyatrosunun öncülerinden bir komedyenin oğlu. Türk basınının altmış yıllık emekçisi ve usta ressamı da mahalleden ayrıldı. Marmara kıyılarına yakın bir semtte küçük bir apartmana taşındı. Oysa, bahçesinde, çiçeklerle beraber olmaktan çok hoşlanırdı. 

Bahçelievler mahallesinden son yirmi yılda uzaklaşmış, başka yere taşınmış, dünyadan göçmüş yazarların, sanatçıların ve aydınların sayısı yüzü aştı. Onlardan boşalan yerlere yeni işadamları, her türden ticaret yapanlar, vurgunu bol işler aracıları yerleşti. Kaldırımlara parketmiş otomobillerin sayısı kimi evlerde beşe, altıya yükseldi. 

Yirmi yıl öncelerin güller, leylaklar, hanımeli ve yaseminler, manolya, erguvan ve çamlarla güzel kokular ve görünümler semtinde, gecekondu azmanı apartmanlar yozlaşmayı sergilemektedir. Mahallede yaşıyan en son yazarlar ve gazeteciler, karşı durulmaz bir sonu bekler gibi, sessiz ve üzgün...

BURHAN APAD

Kaynak: (Yok Edilen İstanbul. Türkiye Turing ve Otomobil Kurumu. 1988. 22 Mart 1983)