20 yıl önce yaşanmış ve olamamış bir aşkın özneleri bir gece vakti park edilmiş arabanın önünde buluşur. Geçmiş, bugün, yarın konuşulurken; anlatı olanakları yazara atıfların da dahil olduğu bir seyirci ilişkisiyle devam eder. Zamanlar, kişiler, türler birbirine girer. ‘Belirsizlik; uçurumdan atlayıp aşağı düşememek gibi bir şey.’ Bir soru daha ortadadır: Bagajda gerçekten bir balta var mıydı?

‘…Sonra bir kantin pineklememde bunu gördüm. İkinci kişiyi. Yakışıklı değil. Fiziği falan yalan. Ama aydınlık. Bu yani. Tam yirmi üç yıldır, tanımlayacak başka sözcük bulamadım o ilk gördüğümdeki halini. Aydınlık. Yani sana bulaşır, öylesine parıldayan. Hayat var, doluca. Gülümseyince etraf da uçuşuyor falan. Yadırgatıcı bir hal. Öyle bakakaldım buna. O da bakakalmama bakakaldı. Bakıştık. Seviştik. Ayrıldık. O evlendi. Sonra ben. Çocuğum da var. Şimdi yirmi sene sonra görüşeceğiz. Bu. '