Zamansız bir mekanda valizleri kendine mesken edinmiş, kapının altından sızan ışığı bölüşmeye çalışan insanlar ve dışarıda akıp giden bir dünya...
Aidiyet, kimlik ve azınlık olmak üzerine bir araştırma süreci.
Hiçbir yere ait ol(a)mayanların hikayesi.

“Ben burada doğmadım ama burada yaşamayı da ben seçmedim. Onlar gibi olursam beni yakın görürler sandım. Onlar gibi yürüdüm. Pazar yerinde onlar gibi salındım. Salındım deniz kıyısında, gün batımında. Yüzmeyi öğrendim onlar gibi. İpliği iğneden geçirmeyi öğrendim. Bildim A’yı B’yi. Hemen onlar gibi konuştum. Öğrendim dil ne demek. Dil demek onların dili demek. Sonra kendi dilimi unuttum. Ve evvela onların yaralarını yaladım köpekler gibi. Ben bir köpektim zamanında. Toprağı eşeledim. Tırnak geçirdim toprağa. Kök salayım diye geçirdim o tırnağı. İçimden şu toprağa kök salayım dedim ama çamur oldum. Bu toprakların çamuru, pisi oldum. Diyorum ya beni yakın görürler sandım. Bakıyorum da şimdi her şey ve herkes daha uzak.
Neden bu kadar uzak?”