Charlie Chaplin “Komedi yapmak için tek ihtiyacım olan bir park, bir polis ve hoş bir kız” demiştir. Her zaman aklımın bir tarafında mıh gibi tuttum bu sözü; ve zaman ve hayat ve değişimin kaçınılmaz hızı Chaplin’in komedi yapma ihtiyacını günümüze yine en kışkırtıcı şekliyle taşıyor. Bir park, bir polis, hoş bir kız; zaman ve dahi mekana göre “HERKES” oluyor. Ben oluyor, sen oluyor, o oluyor. Chaplin’in parkı, polisi ve hoş kızı her şeydir, herkestir artık, tıpkı Chaplin’in “HERKES” olması gibi…

Leyla ile Mecnun Değil bizim komedi yapmak için “HERKES”lerimizdir. Kadın ile Adam boşanmak üzerelerdir. Yaklaşık altı aydır evleri ayırmışlar, birbirlerinden uzaklaşmak, bitmiş bir aşktan kaçmakla, yeniden ateşlenmekten korkmak arasında gel-gitler ve kör olası alışkanlığın boyunduruğu ile cebelleşmektedirler. Boşanmalarına iki gün kala en sevdikleri, en çok görüştükleri, aşklarına tanıklık etmiş hatta nikah şahitliklerini yapmış İskender abileri ölüverir. Kadın ile Adam gömeceklerdir İskender abilerini; tam da boşanma davasından bir gün önce. Cenaze ve merasim silsilesi içinde geçen oyunumuzda, ‘Kadın ve Adam’ı ilişkilerini sorgularken, bazen didişirken, bazen de gülüşürken izleriz. Sevginin içinde öfke, hüznün içinde gülümseme, hızın içinde durgunluk. İnsanlık tüm azgınlığı ve doyumsuzluğuyla tüketirken dünyayı, Kadın ve Adamlar tükenmeyecekler mi? Çok iyi anlaşmak bile zarar mı verecek? Beraber çok çok ama çok eğlenmek bile tüketecek mi? Tükenmek, yeniden yaratılmak belki de. Bir cenaze üzerinden, boşanan iki çiftin herkes gibi olduğu, küresel erkek-kadın dertlerinin dünyanın dertleriyle örtüştüğü, yaşamı ve ölümü tekleştiren oyunumuzla seyircimizle birlikte çok eğleneceğiz