Bir cümleye sahip olan Kaspar gözetlenen bir alanın içerisinde sıkışmıştır. Çevresinde bulunan her eşya yeniden tanımlanır ve insan algısının sınırlarını zorlayacak şekilde düzene uyumlu olması konusunda uyarılır. Eşyalarla nasıl bir ilişki kuracağı konusunda sürekli yinelenen sert söylemler ve tekrarlar Kaspar’ın kuralları öğrenmesini sağlar. Kaspar’ın kendisiyle kuracağı ilişkinin sınırlarını bile çizmeye zorlayan Suflörün baskısına sürekli maruz kalır.

Oyunda; çıkarları doğrultusunda gündelik bilgilerin yeniden inşa edilme süreci de yaşanırken Suflör’ün Kaspar’a kullandığı sarsıcı, buyurgan ve giderek şiddeti artan diyaloğun saf insanı nasıl değiştirdiğini görürüz. Dayatılan cümleler bir dil işkencesine dönüşür. Oyunun sonunda toplumsal yasaların prototipleştirdiği bir Kaspar’la karşı karşıya kalırız. Peter Handke’nin yazdığı bu oyun; dil işkencesi üzerinden, insan benliğinin parçalanmasını gözler önüne sermektedir. Yazıldığı ilk günkü kadar güncelliğini koruyan metin, evrensel bir tahakkümün ipuçlarını içerir.

Yazan: Peter Handke
Çeviri: Ahmet Sarı / Yılmaz Özbek
Yönetmen: Müge Saut
Oynayan: Rafiz Mehdizade
Yönetmen Yardımcısı: Erdinç Doğancı

Suflör Ses: Kıvanç Hatırnaz
Oyuncu Göz: Nevzat Süs
Kreatif Direktör: Can Tiryaki
Işık Tasarımı: Alev Topal
Işık-Ses Uygulama: Ahmet İren
Video Kurgu: Eray Altunsoy / Sergen İçözlü
Video Uygulama: Batuhan Sezer
Oyun Fotoğraf: Volkan Erkan
Kostüm: Esin Aslan
Dekor: İsmail Eser / Şafak Akın
Yapımcı: Esin Aslan